between two...

Dag lieve mensen,

Ik zit momenteel in een dikke jas in een klas lokal toezicht tehouden op de boarding studenten die geen examens schrijven vandaag. Zij bezig met hun studie, ik weer een verhaal schrijven voor de site, voor jullie eigenlijk.

De tijd staat een beetje stil op het moment. Wanneer ik mijn laatste verslag lees en bedenk wat er sinds dien is gebeurt..., laat ik daar maar mee beginnen. Mutsi is terug in het nest. Na de eerste term maakte hij ons duidelijk dat hij na de vakantie niet terug wilde naar Potchefstroom. Ondanks dat hij daar alle mogelijkheden had om te groeien als mens en cricket speler, betaald en begeleidt door de cricket unie, had hij het niet naar zijn zin. Het is een moeilijke keuze geweest waarvan ik nog steeds wel eens twijfel of het de juiste is geweest. Uitereaard kun je een 14 jarige niet tegen zijn zin naar een school laten gaan, maar hebben wij, heeft hij het lang genoeg geprobeert? Ik denk dat het vooral te maken heeft gehad met zijn positie in de school. Hier is hij thuis, kende al vele high school leerlingen, speelde al jaren basketball and cricket met hen, speelde Marimba met hen en zong in het koor met hen. Daar was hij just one of the new grade 8 students. Een van de nieuwe jongste telgen in een high school wat, zoals op elke high school, gepaard gaat met de nodige pesterijen en in een boarding school ook met een inburger periode. Hier had hij erg veel moeite mee. Daarnaast was het cricket programma erg mager in de eerste term omdat de scholen zich hier in eerste instantie richten op athletiek. De unie zelf had naar mijn idee meer van zich laten moeten horen, maar goed. Mutsi thuis, grade 8 op Tiger Kloof.

In Claire haar situatie nog geen verandering. Ze vind het momenteel erg lastig om hier op TK te zijn. Round Square relaties die zij in de jaren heeft opgebouwd worden nu ineens door de rector zijn vrouw “Catty” onderhouden. Haar salaris is nog steeds bevroren en de school heeft nog geen tekenen laten zien om weer een relatie op te bouwen met Claire. Deze relatie is ten gronde gegaan in de periode van de horing, het leek een tijdje dat Claire er beter mee om kon gaan dan ik. Ik wilde dat ze het zou aanvechten, het er niet bij laten zitten en de school laten weten dat ze fouten hebben gemaakt en dat de school eigen straf erg veel weg heeft van; “ we moeten de rector zijn vrouw ook betalen (haar salaris was niet in het jaarbudget opgenomen) en we moeten haar taken geven die ze leuk vind. Haar taken pakket bestaat uit taken die voorheen bij de rector of principal lagen en de round square wat bij Clair lag. Door Claire te onthouden van de increase op haar salaris is een deel van het salaris voor Catty ook geregeld. Vraag me af of de rector en de principal ook een deel van hun salaris richting Catty doen toekomen??!! Twee weken terug werd het Claire allemaal te veel. Vorige maand hebben we hier op TK de afrikaanse (regionale) round square conference gehost, Claire had vorig haar geopt om dat hier te organiseren, ze heeft er nu geen onderdeel van kunnen zijn, dat vrat. Een engelse school heeft voor Maggie’s Soup Kitchen een hoop geld ingezameld; Claire heeft deze relatie tot stand gebracht, nu vind TK dat het maandelijkse geld wat voor Maggie door dezelfde school wordt ingebracht maar niet meer naar haar moet maar naar andere soup kitchens. Men kent de ins and outs niet, men kent de geschiedenis niet en maakt besluiten die verre gevolgend kunnen hebben. Het lijkt of het management wil managen en daar verder geen input voor nodig heeft. Ondertussen is Claire twee weken thuis geweest, is gister weer begonnen maar loopt met een zwaar hoofd rond.

Mijn baan als director of sport voor de Naledi Municipality zit nog steeds in de pijp lijn. Een dunne pijplijn en wat er doorheen moet lijkt erg groot te zijn; my god, wat gaat dit traag. Ik ga door momenten dat ik er niet meer in geloof en krijg het dan benauwd van de gedachte hier nog veel langer te moeten zijn. De mensen in charge vertellen me telkens weer geduldig te zijn, dat het goed komt en dat de baan voor mij is. Wellicht ben ik dat vertrouwen wat kwijt geraakt door de jaren?! Ik hoop nog steeds dat ik per 1 juli kan beginnen, 1 juni lukt niet meer. Mocht het 1 augustus zijn dan zal ik nog een dikke maand na de vakantie hier moeten werken.

Op voetbal coaching gebied, ik geloof dat ik al geschreven heb over mijn coaching bij een plaatselijk NSD team?? Nee, heb net even gechecked, ik het het voor een interview met de voltreffer (club blad vv siddeburen) geschreven. In het kort; we hebben hier een PSL (ere divisie) NFD (eerste divisie) NSD (tweede divisie) en daar onder de regionale en lokale competities. Halverwege het seizoen kwam de club bij me of ik wilde assisteren biji het eerste team. Ze stonden strak onderaan en er moest wat gebeuren. De komende weken stonden nr 1,3,6 en 7 voor de boeg. Uit deze vier wedstrijden heb ik 6 punten kunnen slepen met het team. 3 gelijk spelen en een winst tegen nummer 6. De maand daaropvolgend wederom 6 punten kunnen halen zonder een verlies. De laatste 4 wedstrijden heb ik minder actief kunnen zijn door zaken thuis en het feit dat TK er hoogte van kreeg dat ik aan het coachen was in de community en toch vond dat ik meer aandacht en tijd moest besteden aan de TK voetbalteams omdat zij mij tenslotte hadden toegestaan de level 3 coaching cursus te doen. Het zij zo, ik heb er van genoten weer volop in de coaching bezig te zijn geweest. Afgelopen zondag vroeg de club of we een meeting konden hebben. Zonder idee te hebben waarover heb ik toegezegd en het blijkt dat ze mij willen aanstellen als de hoofd coach voor volgend seizoen. Ze willen Thabo aanhouden maar naar het 2de team brengen. Of Thabo dit wil weet ik niet, maar het is een mooie kans voor mij. Het wordt wel belangrijk dat de municipality wat op gaat schieten met hun aanname processen. Voor hen is het belangrijk en was het zelfs een van de criteria dat de nieuwe director of sport zich bezig houdt met het coachen van community members. Hier kunnen we ongetwijfeltwel een draai aan geven dat het coachen van een 2nd divisie team onderdeel is van de job.

Ik neem me altijd voor bevindingen in het leven, zaken in het leven waar ik over na heb gedacht te delen op deze site maar kom er nooit toe. Ben het schrijven nu weer zat en zal toch weer een keer naar Nederland moeten komen en deze gedachten met een selecte groep delen in plaatsen (kroegen) waar we dat gewend waren. Een gedachte wil ik met jullie delen; het geschenk van leeftijd is waardering voor het ordinaire!

Groet en liefs,

Klaas-Jan

Ps; de foto’s zijn van een langere tijdval omdat ik lange tijd geen foto’s heb kunnen plaatsen. Sommigen zijn van de camara van Vallerie en Laure. Twee CIOS studenten die in de afgelopen 6 maanden ware familie vrienden zijn geworden. Afgelopen week heb ik hen weer naar het vliegveld gebracht. We zullen ze missen.